Interpretatie 1

Ik ben een teamspeler.
Om mijn talenten in te zetten, heb ik anderen nodig.
Mensen die mij aanmoedigen, supporters, maar liever nog: mensen die mij scherphouden.
In een team wil ik iemand zijn die anderen tot hun recht laat komen, talenten helpt ontdekken en helpt ze te ontwikkelen.
Daarnaast vind ik het belangrijk om de communicatie binnen het team te verbeteren, waardoor het team beter gaat samenspelen.
Ik ben een teamspeler.

Wat houdt mij bezig?

Ben je visueel ingesteld?

Bovenstaand plaatje zegt veel over wat er deze dagen in mijn hoofd omgaat.

Er zijn verschillende elementen binnen het plaatje die je kunt vertalen naar subthema's.

Mijn vraag: durf jij een waagje te gokken over waar het plaatje op duidt?

Straattaal

Woensdag 28 mei, Stalpaert vd Wieleweg, ongeveer 17.30

Oudere man (1) staat te wachten bij een verkeerslicht.

Mevrouw van middelbare leeftijd (2) komt naast hem staan.

Gesprek begint.

*1 heeft een vrolijke gezichtsuitdrukking*

1: "Hoi, hoe gaat het?"

2: "Goed, met jou?"

1: "Prima."

*begint te wijzen naar zijn schoenen*

1: "Ik heb ze nu ook."

2: "O, je hebt ook Crocs".

1: "Ja."

2: "Ben je er blij mee?"

*1 begint iets minder blij te kijken*

1: "Ik wilde ze eigenlijk in een andere kleur. Blauw ofzo."

2: "Waarom heb je deze gekocht?"

1: "Ze hadden geen andere."

2: "Dan ga je toch ergens anders heen?"

*1 haalt zijn schouders op*

Na een lange pauze, waarbij de oudere man heel lang lijkt na te denken:

1: "Is het eigenlijk waar dat Crocs van afval zijn gemaakt?"

*Het licht gaat op groen, S fietst weg en moet inwendig hard lachen om het bizarre gesprek waar hij getuige van mocht zijn*

De zwakste

Om even in te haken op het mooie bizarre bordjesverhaal van http://vandaslerwerkmeester.punt.nl bij mij een blog die begint met een bordje.

Niet zo'n ingewikkelde, maar ik had 'm nog nooit gezien.

Mooi principe, niet?

Rekening houden met de ander.

We worden ertoe opgeroepen en bijna iedereen voelt wel aan dat het zo hoort.

Opstaan in de tram, een blinde helpen oversteken, boodschappen dragen voor een zwangere vrouw.

Recht van de sterkste?

Survival of the fittest?

Een ander helpen om zelf een hogere positie in de groep te krijgen (respect om je goede manieren) of de angst om zelf ooit eens alleen te staan en daarom alvast goodwill kweken bij je groep...

Het valt allemaal wel via een omweg recht te breien hoor, deze redenatie, maar het is een stuk omslachtiger dan datgene doen omdat het echt het goede is om te doen.

Ik ben benieuwd hoe mensen hun idee van goed/slecht en rechtvaardig/onrechtvaardig invullen. Sociale afspraken of iets wat in de mens is gelegd? Of allebei?

Wat me erg is bijgebleven van een cursus menselijke dynamieken die ik heb gevolgd afgelopen week, is de grote schreeuw om erkenning bij mensen.

Niet om wat ze doen, maar om wie ze zijn.

Een schreeuw die geldingsdrang in zich heeft en tegelijk angst en twijfel laat horen.

Mag ik er wel zijn?

Ben ik de moeite waard?

Vind ik dat, maar bovenal... ziet een ander dat ook?

Bevestiging, erkenning, overgave en de ander...

later meer.

Gezellig

De goedlachse meneer op de foto is een begrip bij zeilend Friesland en nu ook bij zeilmaatjes R, W en ikke. R kende hem al wat langer en ik heb vorige zomers ook al kennis mogen maken met de markante havenmeester van Langweer.

Menno Sappé is iemand die al jarenlang zeilers naar hun plekkie wijst in de havens van Langweer, een echt watersportdorpje in Friesland. Met grote nadruk op het woord gezellig en een aanwezigheid waar je niet omheen kunt, zorgt hij ervoor dat hij respect krijgt bij jong en oud. Zo moet alle jeugd in de open bootjes op een vaste plek staan, wat in de zomer zorgt voor een heel tafereel: tig bootjes met bbq-ende, bier drinkende, hevig flirtende zeiljeugd.

Na heerlijk te hebben gegeten in het dorp (de jongens spareribs en ik een vistrio bestaande uit botervis, zalm en gamba's op een bedje van tagliatelli met een fris citrussausje: ontzettende aanrader!), hebben we nog heerlijk geborreld aan boord van de Friendship die R van zijn oom mocht meenemen. Gezellig.

De volgende ochtend vaarden we de haven uit, langs het havenmeesterskantoortje van Menno. Hij kwam achter zijn buro vandaan en liep op de steiger met onze boot mee. Of we het gezellig hebben gehad? Jazeker, Menno. Het was gezellig!

Sticky

Ik heb ze weer zien liggen: de befaamde Panini stickerboeken.

Je koopt of krijgt als kind een boekje met allemaal lege vakjes en je mag daarna pakjes met stickers gaan kopen waarvan je dan hoopt dat er stickers inzitten die jij nog nodig hebt om het album vol te maken.

Briljant concept, want hoe achterlijk het misschien ook is als je er even lang over nadenkt: dat boeit niet als kind: het is leuk.

Ruilen op het schoolplein, die spanning van het openen van een pakje, een lijstje maken met alle nummers die je nog moet en nieuw verkregen stickers dan van die lijst afhalen...

Ik spaarde en plakte ook fanatiek... en nu het mooie: ik hield helemaal niet van voetbal!

Ik had ook Turtles stickerboeken... en voor wie het wil weten: ik was altijd Raphael.

OR-quote

Oudstenquote van de dag:

aspirant-oudste B tegen oudste FJ:

"Dat was geen papegaai, dat was een tyrannosaurus rex met dropveters in z'n mond."

Iemands schoenen pikken

Bij het openen van de koelkastdeur, viel mijn oog op de koelkastmagneet die je hierboven ziet.
Een kadootje van vriend R.

Before you criticise someone, you should walk a mile in their shoes. That way, when you criticise them you're a mile away and you have their shoes.

Prachtig en betekenisvol, want vriend R en ik hebben een mooie geschiedenis in het leveren en ontvangen van kritiek.

Kritiek is mooi, waardevol en helpt groeien. De vorm waarin het wordt gebracht is belangrijk, maar meer dan dat is de manier van ontvangen bepalend voor wat het uitwerkt.
Kritiek is zelden leuk.
Dat het niet leuk is, leidt er vaak toe dat er een verdedigingsmechanisme in werking treedt, wat verdere nuttige toepassing van wat eruit te leren valt blokkeert.

Wat een rijkdom om mensen om je heen te hebben die iets kunnen met de waarheid. De waarheid doet soms pijn, maar ik heb het nog altijd liever dan een lieve leugen.
Mijn aanstaande kon het gisteren ook mooi verwoorden, toen we het hadden over een vervelende situatie in onze omgeving: "Als jij je ooit zo opstelt, reken er dan maar op dat ik er ben om tegen je te zeggen dat je normaal moet doen!"
Da's één van redenen dat ik voor haar kies.

Who's got your back?

MSN is niet alleen een middel om contact te onderhouden met allerlei mensen.

Het is ook een manier om jezelf te profileren.

Dit kun je doen door middel van zelfgekozen plaatjes of foto's naast je naam te zetten, je kunt laten zien naar welke muziek te luistert en naast (of in plaats van) je naam kun je een hippe quote of een loze kreet plaatsen.

Zo zag ik bij één van 'mijn tieners' vanmiddag de volgende kreet in zijn msn-naam staan:

Echte vrienden zie je niet, die staan achter je

Je kunt je natuurlijk afvragen wat iemand drijft om zo'n kreet met zijn hele adressenboek te delen, maar ik raakte geprikkeld door wat er staat.

Dat vrienden je steunen in zware tijden kan de simpele boodschap zijn van de zin.

They've got your back, so to speak.

En andersom?

Diegenen die je (vaak) ziet?

Het is wrang als degenen die dichtbij je lijken te staan, weg zijn wanneer het moeilijk wordt.

Vriendschap is een illusie en meer van die liedjes.

En Degene die je niet ziet?

Ervaar je daar ook steeds steun van?

Is die steun er steeds?

In geloof zeg ik ja, maar ik kan me best voorstellen dat mensen hier niet zo makkelijk 'ja' op zeggen.

Via verschillende kanalen hoor ik over het boek The Shack, een verhaal (onder andere) over God en lijden. Ik heb 'm vanmiddag besteld. Ik laat het weten of het de moeite waard is.

I'm only good at being young

Buiten spelen is leuk.
Als ik nadenk over buitenspelen, dan denk ik aan jeugd.
Jong zijn.

Youth is wasted on the young zong Robbie Williams eens.
Een jonge kerel die zoiets schrijft, ik herken er soms best wel iets van in mijn eigen bitterzoet nostalgische herinneringen aan kind zijn.
Vaak worden die beelden (on)bewust wat rozezoetig ingevuld.
Vrijheid, spelen, niet die grote-mensen-zorgen...
Gepest worden en wat breder: het passen in het hele basis- en middelbare schoolcultuurtje wordt dan door mij niet meegenomen in de mijmeringen.

Op het moment van schrijven ben ik 26, nog best jong.
Maar als het leven op mij soms wat bedreigend overkomt, wil ik schuilen, veilig zijn.
Maar niet een schijnveiligheid die ik creëer door te schuilen in herinneringen.
Ik leef nu, ik ben nu en vandaag ben ik jong.

Mooie songtekst over dit thema vind ik Stop this train van John Mayer (album: Continuum (2007)). Vooral de reis van ontevredenheid naar het gesprek met pa, overgaand in acceptatie spreekt me aan. Lijkt een beetje op wat voor effect mijn Pa op mij heeft.
Komt ie:

No, I'm not colorblind
I know the world is black and white
Try to keep an open mind, but I just cant sleep on this tonight

Stop this train
I wanna get off and go home again
I can't take the speed it's movin in
I know I can't
But honestly wont someone stop this train

Don't know how else to say it
Don't wanna see my parents go
One generations length away from
Fighting life out on my own

Stop this train
I wanna get off and go home again
I can't take the speed it's movin in
I know I can't
But honestly wont someone stop this train

So scared of gettin older
I'm only good at being young
So I play the numbers game to find a way to say that
Life has just begun
Had a talk with my old man
Said help me understand
He said turn 68
You'll renegotiate

Don't stop this train
Don't for a minute change the place you're in
Dont think I couldn't ever understand
I tried my hand John, honestly
We'll never stop this train

Once in awhile
When it's good
It will feel like it should
And they're all
Still around
And you're still safe and sound
And you don't miss a thing
Til you cry when you're driving away in the dark
Singing

Stop this train
I wanna get off and go home again
I can't take the speed it's movin in
I know that I cant cuz now I see
I'll never stop this train

Het potlood

Gisteren lag ik op een picknickkleed op een grasveld een boek te lezen.
Dat boek was Als een rivier van Paulo Coelho, een kado dat Wen en ik voor ons afstuderen hebben gekregen van haar ex-huisgenoten.
Het is een boek vol korte verhalen en columns van een man die bijzonder veel heeft nagedacht en gedachten mooi kan vertalen naar papier.

Het verhaal over het potlood sprak mij gisteren aan.
Het is een verhaal over een grootmoeder die aan haar kleinkind iets uitlegd over het potlood wat ze in haar hand heeft.

..Het potlood heeft vijf bijzondere dingen die jou - maar dan moet je ze wel onthouden - tot iemand zullen maken die altijd in vrede zal leven met de wereld:
Ten eerste: Je zult misschien grootse daden verrichten, maar je mag nooit vergeten dat er een hand is die jou leidt. Die hand noemen we God, en Hij zal je altijd leiden volgens Zijn wil.
Ten tweede: Af en toe moet ik stoppen met schrijven, om de punt te slijpen. Daardoor heeft het potlood een beetje pijn, maar het wordt er wel scherper van. Dus moet je wat pijn kunnen verdragen, het maakt je tot een beter mens.
Ten derde: Als je met een potlood schrijft, kun je altijd uitgummen wat je fout schreef. De les is dat corrigeren wat we gedaan hebben niet slecht is, maar belangrijk om rechtvaardig door het leven te kunnen gaan.
Ten vierde: Het belangrijkste van het potlood is niet het hout of de buitenkant, maar het grafiet wat erin zit. Dus, wees steeds bezorgd om wat er binnen in je gebeurt.
Ten slotte, het vijfde wat een potlood bijzonder maakt: hij laat altijd een spoor achter. Besef goed dat alles wat je in je leven doet, sporen zal achterlaten en probeer je daar voortdurend van bewust te zijn.
Paulo Coelho - Als een rivier - pp. 29-30 - 2006

Snarenspel

Bij een heerlijk temperatuurtje hoort voor mij ook heerlijke muziek.
Zomermuziek.
Sommige muziek versterkt het gevoel dat ik de laatste dagen heb gekregen.
Een mooie combinatie van frisse groene bladeren, het gevoel van zon op je huid en het buiten lopen in zo min mogelijk lagen kleding.

Versterken en veranderen van sfeer en je emotionele staat is iets wat je wel aan muziek kunt toevertrouwen.
Zo had je de beroemde koning David die al in zijn dagen aan het koninklijk hof van Saul op zo'n manier met muziek bezig was, dat Saul er rustig van werd.
Nu moeten we ook niet the God-factor daarin onderschatten, maar toch... muziek doet veel.

Mijn laatste twee aangeschafte cd's versterken ook mijn zomergevoel.
John Mayer - Continuum (2007)
Jack Johnson - Sleep through the static (2008)
Lekker.

Hebben jullie ook nog mooie zomermuziek(tips)?

Liefde vasthouden

Love is like quicksilver in the hand.
Leave the fingers open and it stays,
clutch it, and it darts away
- Dorothy Parker