Gastblog 2: Lian

The way of blogging

Bloggen is een way of life. Het is niet slechts een verhaaltje schrijven, het is iets, als je het tenminste serieus aanpakt, wat de hele dag in je achterhoofd zit. Als blogger ben je gedurende de dag op zoek naar blogmomenten en je probeert die zo creatief mogelijk te uiten.

Als ik voor mezelf spreek, dan vind ik het een uitdaging om via de blog mijn leven te laten zien in al zijn facetten: de mooie dingen, de lol, maar ook de moeilijke dingen, de vragen, twijfels.
En hierin zit een bepaalde spanning: wat vertel je wel en wat niet. Tenslotte is het wel te zien op het www.

Om een voorbeeld te geven van een blog die uitermate leuk was geweest, maar het niet heeft gehaald, hier het relaas daarvan. In de kerstvakantie was ik voetbalfan van mijn neefje bij een zaalvoetbaltoernooi. Zittend naast mijn neefjes op de tribune, zat er voor ons een man met een –hoe zal ik het zeggen- wat laag zittende broek. Aangezien de man ook nog voorovergebogen zat, hadden wij het mooie uitzicht op zijn bilspleet. Al snel hadden wij het geweldige idee om een foto te maken met mijn mobiel en daar een smeuïg blogverhaal van te maken, met foto J!
Ergens in mijn achterhoofd vroeg ik me af of ik dit kon maken, maar we wilden er voor gaan. De voorpret is vaak nog leuker dan de blog zelf, haha. Helaas ging de man eerst verzitten zodat de bilspleet foetsie was en daarna kwam er een vrouw precies tussen ons in zitten. Kans verkeken en geen blog… Maar ik zag het al helemaal voor me. Wat een lol.

Wat betreft de minder mooie kanten van het leven is dat ook iets om zorgvuldig mee om te gaan op de blog. Aan de ene kant is het lekker om je verhaal kwijt te kunnen, maar aan de andere kant maakt dat je wel erg kwetsbaar. Toch levert het ook mooie momenten op, en openheid en eerlijkheid geven zelfs via de blog de kans om relaties met anderen te vergroten. Denk ik tenminste.

Bloggen maakt je ook lui. Als iemand vraagt of ik nog wat heb meegemaakt, dan zeg ik: lees mijn blog maar. Of als ik iets vertel aan iemand, is het ook wel maf om te horen: dat weet ik al, heb ik al op je blog gelezen. Tsja, wat een vriendschap.

Om die trend te doorbreken kun je dus doen alsof je gaat afstuderen en doen alsof je even geen tijd meer hebt voor blogs schrijven en anderen inhuren om gastblogs te schrijven. He, dat is eigenlijk best een idee!

Gastblog 1: Ruben

“Een vogel vliegt echt alleen maar als ie vreten zoekt hoor…” zei mijn huidige begeleider. Hij gaat er voor zorgen dat ik over een jaar een ontzettend goede opzichter ben. We bespreken veel met elkaar, soms hebben we het ook over het werk. Het is een ras echte Rotterdammer, nuchter, to the point, slingerend met gvd’s en JC’s waar hij denkt dat het zijn woorden kracht bij zet. Prima vent verder.

Vandaag hadden we het over het weer. Belabberd slecht, veel regen, ik-blijf-binnen-weer. Ik vertelde dat onze twee honden met dit soort weer een hele dag niks anders doen dan lanterfanten. Geen poot verzetten ze, zelfs een rondje lopen hoeft van hen niet, op z’n dag als vandaag.

“Wij zijn ook niet goed snik dat we met elkaar iedere dag op onchristelijke tijden uit ons nest komen en aan het werk gaan.” Ik voel een wijze uitspraak aankomen. “Neem een vogel…” zegt hij, “een vogel vliegt echt alleen maar als ie vreten zoekt hoor… hij is niet van het uitzicht aan het genieten als je dat soms denkt…”. Ik sloeg het op en besloot dat er meer wijsheid in moest zitten dan ik op dat moment kon bevatten.

Vandaag miste ik met een haar een strompelende eend. Hij was waarschijnlijk door een auto voor mij geraakt en nu probeerde hij zo snel hij kon van de weg te komen. In een fractie van een seconde bedacht ik mij “zal ik ‘m doodrijden, dan is ie uit z’n lijden verlost…”. Mijn instinct was me voor en ik week uit. In mijn spiegel zag ik ‘m in het gras verdwijnen.

Ik vroeg mij af of het mogelijk was dat ie zich aanstelde en straks zo weg kon vliegen. Maar volgens mij stellen dieren zich niet aan. Eenden in ieder geval niet. Was het toch beter geweest ‘m te “helpen”? Ik vond het opeens heel zielig dat de arme eend moederziel alleen in het gras lag met z’n gebroken pootjes…
…maar had ie dat zelf wel door? Of is dat gewoon de natuur die geeft en neemt…?

Starend uit het raam dat bedekt is met dikke druppels, bedacht ik me dat ik een bevoorrecht zoogdier ben die door God gemaakt is met een doel. Mijn doel is om God te eren in alles wat ik doe. Ik geniet van wat ik mag creeren, van wat ik mag bouwen, van de natuur die ons gegeven is om ons te voorzien in lekker eten en drinken.

Als ik een vogel was zou ik graag hoog in de lucht vliegen en genieten van het uitzicht en de wind in mijn haar. Maar ik ben hier met beide benen op de grond ook dik tevreden en tel mijn zegeningen. God heeft een doel met mij.

Hoe zou het met die eend zijn…

Gastblogs

Ben nog steeds hard bezig met afstuderen.

De boog kan niet altijd gespannen zijn, dus met een kopje thee naast de laptop, ga ik maar weer eens naar het berichtjes-schrijf-venster van mijn weblog.

In de laatste weekjes van blogstilte heb ik een uitdaging voor bezoekers die weleens iets nieuws op sam-of-saam willen zien: schrijf een gastblog!

Sommigen hebben zelf een weblog: een leuke gelegenheid om iets van je eigen schrijfstijl te laten zien op sam-of-saam (en een linkje te geven naar je eigen weblog).

Anderen hebben geen zin om een weblog te onderhouden, maar hebben best inspiratie voor één verhaal.

In welke categorie je ook valt: schrijf een gastlog!

Als er een aantal gastlogs zijn geweest, plaats ik een poll waarin gestemd kan worden voor de leukste gastlog.
Degene die de meeste stemmen weet te verzamelen, krijgt een websurf-overlevingspakket, bestaande uit een zak chips, een fles coca cola en een doosje pickwick theezakjes!

Stuur je log op naar mijn mailadres (die ga ik hier niet publiceren natuurlijk) en doe er een plaatje bij als je het berichtje daarmee wil opleuken.

Tijdens mijn dagelijkse theebreak, kan ik wel tijd vinden om een stukje te plaatsen.