Passing the peace

Na al die dagen van blogstilte had ik een gezelliger onderwerp kunnen aansnijden.
Klopt.
Maar vandaag is dit de realiteit.
Ik ga naar een begrafenis.
Een jongen die veel te jong is overleden.
Ik kende hem niet goed, heb weleens een praatje gemaakt, meer niet.
Maar degenen die hem kennen, zijn er kapot van.
Er komt een gevarieerd gezelschap de kerk binnen. Mannen en vrouwen waar Jezus mee optrok, mensen als degene die is overleden.
Ik ga zo helpen bij het muzikale gedeelte.
Psalm 23 was z'n lievelingstekst. 23, het rugnummer van Jordan.
De Heer is mijn herder, mij ontbreekt niets...
Zijn herder heeft een plek klaargemaakt met veel woningen en is elke stap van de weg daarheen bereid om een herder te zijn voor wie zich laat leiden.
In de Irenetunnel hier in Delft wordt een piece gezet (graffiti-art) ter nagedachtenis.
Ik fietste gisteren langs toen de jongens bezig waren... naast een gezicht en een R.I.P. zag ik de tekst van Psalm 23.
Dat die gozer op een voor zijn vrienden relevante manier in de Irenetunnel een getuigenis mag zijn. Ik word er stil van!

Aan het eind van de liturgie staat het kopje 'Passing the peace'. Daarbij de volgende omschrijving:
We komen ook in de kerk om elkaar verder te helpen en – als het nodig is zoals nu
– te ondersteunen. Dat doen we aan het einde van deze dienst door elkaar een
hand te geven en elkaar de vrede van God toe te wensen.

Ik hoop dat dit voor de vrienden en familie zal worden ervaren als iets echts, iets reëels, iets van God.