Bericht van Clark Kent

Als je een superheld bent, is het lastig om je geheime identiteit verborgen te houden voor je vrienden. Jarenlang is dat goed gelukt, maar in de aanloop naar mijn huwelijk hebben mijn vrienden me ontmaskerd. In het kader van de aardse traditie vrijgezellenfeest, werd ik door mijn aanstaande uitgeleverd aan vrienden. Ik zal met wat foto's en tekst proberen een beeld te schetsen van hoe ik het allemaal heb beleefd. Bovenstaande foto is wel aardig representatief voor mijn gemoedstoestand tijdens het weekend: genietend en tegelijk is er steeds spanning voor wat komen gaat.

Laten we beginnen bij de vrijdagavond. Ik was met mijn aanstaande in Naaldwijk, waar we een afspraak hadden in het kader van de bruiloft. Allerlei signalen dat er daarna nog iets zou gebeuren waren achteraf bezien duidelijk aanwezig, maar liefde en lekkere taart maken blind. Op de terugweg moesten we nog even tanken en o ja, C belde nog even om te vragen of we zin hadden om mee te gaan naar de Furiade. Sorry C, ik heb zin in een rustig avondje (rustig avondje, m'n hoela!).


Bij de benzinepomp aangekomen, stond daar een auto die met zijn koplampen ging knipperen. Westlandse jeugd, dacht S. Maar toen stapten daar J en C uit de auto. "Meekomen!"

Een lange autorit volgde, waarbij we onderweg ook nog eens vriend W oppikten. Ergens onderweg kreeg ik vermoedens over de bestemming (superhelden denken altijd een aantal stappen vooruit) en ja, we gingen naar de nieuwe stek van de ouders van R.

Bij de brandende fakkels voor het mooie huisje werd ik verwelkomd door R&B (niet vieze pompende beats, maar ik bedoel de twee vrienden).


En dan? Kaplaarzen aan, mini-zaklampje in de hand en een baggerveldje in. Waarom? Daar lag het bier. Ik zou het bier in een koelkast bewaren, maar sommige aardse gebruiken zijn nu eenmaal niet te begrijpen voor een jongen van Krypton.

Onderweg naar het bier kwam ik nog met mijn laarzen vast te zitten in de modder. Vliegen was een optie, maar ik had op dat moment nog niet het idee dat mijn geheime identiteit bekend was bij de vriendengroep. R kwam me uit de modder trekken en zo konden we aan het bier.

Wat volgde was een gezellige avond met mijn goede vrienden. Gezellig bij het haardvuur met een biertje erbij, ze hadden goed begrepen wat mij bevalt aan het aardse leven. Er werden ook nog kado's gegeven die me vertelden wie ik voor de jongens ben, erg gaaf.

Het werd laat en zoals de mensen op deze planeet gewend zijn, wordt er dan overgegaan tot de slaapactiviteit. Met elkaar in één ruimte op dunne matjes en stretchers liggen en de ogen sluiten. Het verging de anderen erg goed, maar deze jongen deed geen oog dicht.

De volgende ochtend werd ik getrakteerd op een heerlijk Engels ontbijt. Even wat energiereserves opbouwen, stel je voor dat er ergens in de buurt nog een energiecentrale ontploft of de dijken doorbreken...Niets kon me voorbereiden op het meest schokkende moment van het weekend. Voordat we in de auto stapten, kwam vriend J voor mij staan met een plastic tas. Ik had de tas al gescand voordat de inhoud eruit kwam en wist dat vanaf dit moment niets meer hetzelfde zou zijn: mijn vrienden weten dat ik Superman ben! De cape werd omgedaan en mijn mannelijkheid werd met rood detailwerk benadrukt. De rest van de dag zou ik mij wel inhouden, om de rest van de groep een kans te geven bij het volgende competatieve onderdeel: met primitieve wapens je mannelijkheid bevestigen.

Prachtige subcultuur trouwens, die schutters. Voordat we aan de bak mochten, dronken we nog een kopje koffie in een ruimte vol met grijze autochtone Nederlanders die vast allemaal McCain hadden gestemd, als ze in de VS woonden. J bracht het mooi toen hij de legendarische woorden van de NRA-voorman herhaalde: from my cold dead hands.

De koning der schutters, was vriend B, misschien kan hij nog een plek krijgen bij een nieuw superheldenteam. W was een goede tweede en liet ook bij de kleine munitie zien een scherp oog en een vaste hand te hebben. C betoonde zich de pacifist en weigerde ook maar iets uit de lucht te schieten, bewonderenswaardig.

Na al het geweld, trokken wij de natuur in. Een lange wandeling door bos en zandverstuiving. Mooi om zo een rustmoment te hebben in de dag, al was het voor sommigen wel een lange wandeling. Zou R het door hebben gehad dat ik zijn GPS signaal verstoorde met heatvision ?

Teamlid twee voor het nieuw op te zetten superheldenteam meldde zich, toen ik de springkracht van R mocht aanschouwen. Het schijnt alleen wel zo te zijn dat zijn broer M nóg verder kan springen.Ik heb genoten van deze dag. Het is goed om met vrienden tijd te nemen om met elkaar op te trekken en te merken hoeveel je elkaar waardeert. Goed om te weten voordat ik het grootste avontuur van mijn leven in ga. Bedankt jongens!